Als je als singer-songwriter solo op akoestische gitaar een hele zaal moeiteloos kan begeesteren, kan je je missie als geslaagd bestempelen. De uit Vancouver afkomstige Dan Mangan is met twee JUNO Awards, de Canadese Grammy’s, in zijn trofeeënkast en een dubbele nominatie voor een Polaris Music Prize, niet het de eerste de beste artiest en heeft een reputatie hoog te houden als gedreven live performer die als geen andere een publiek naar zijn hand kan zetten en zijn fans op handen draagt. Dat deze liefdevan twee kanten komt, mogen we uitgebreid ervaren in een goed volgelopen bar van TRIX die de hele avond aan de lippen hangt van hun idool.

Dan Mangan komt ons zijn laatste release “Being Somewhere” voorstellen, een zesde studio album wiens opnames veel tijd in beslag namen omdat het geschreven werd in een door Corona geteisterde artiestenwereld, waar alles op afstand online moest gebeuren, wat enorm veel tijd in beslag nam. Maar liefst tweeënhalf jaar werkte Dan aan het album, maar het resultaat mag er zijn. Misschien schreef hij wel zijn meest persoonlijke plaat ooit en voelen de songs aan als een hartverwarmende knuffel van een goede vriend. De inventieve Dan Mangan zou Dan Mangan niet zijn als hij niet aan zijn sound zou werken en we horen op dit album veel synthesizers en andere elektronische riedeltjes in de achtergrond doorschemeren. Op het podium krijgen we vanavond echter de essentie te horen, de song for the sake of the song, met als enige elektronische hulp een stemcomputer die tijdens sommige refreinen een meerstemmig geluid moet creëren. Voor de rest trekt Dan Mangan enkel ten strijde met akoestische gitaar, schitterende songs, een aangrijpende stem, een enorme charmerend charisma en in twee songs de vocale bijstand van het getalenteerde Londense voorprogramma Lily Lyons, die zelfs als lopende lichtman mag fungeren. In de sfeervolle, in het publiek vanop een barkruk gezongen tedere en verstillende afsluiter van de bis “So Much For Everyone” achtervolgt ze trouw Dan Mangan met een draagbare volgspot. Dit oog voor detail typeert nu net Dan Mangan. Een song te midden van het publiek brengen is een courante belevenis, maar dikwijls voor vele fans een onzichtbare gebeurtenis, dus zet er een levend draagbare spot op, klim op een verhoog en steek led-kerstverlichting in het klankgat van je gitaar zodat je zeker spot-on bent en klaar is kees. Het einde van de set verloopt trouwens helemaal in een intieme kampvuur setting, met levendige meezingmomenten van een enthousiast participerend publiek in een zonder micro, op de rand van het podium gebracht “All My People” en Dan’s grote, feestelijke hit “Robot’s” uit zijn doorbraakalbum “Nice, Nice, Very Nice”, dat de zaal nog steeds op zijn kop zet. 

Dan Mangan’s repertoire is er eentje om van te snoepen en spreidt een knappe veelzijdigheid tentoon, met soms zelfs een sarcastische ondertoon, zoals in “Post War Blues”, waar de woorden “Let’s start a war for the kids”, je op het verkeerde been zetten als hij zegt dat met iedere gedropte bom er wel iemand rijker van wordt. De meeste van zijn songs gaan echter over dingen en emoties die hem nauw aan het hart liggen zoals zijn kinderen in het breekbare “Jude”, dat op de soundtrack van de film “Hector and the Search for Happiness" prijkt, opgedragen aan zijn eerste zoontje en naar zijn eigen woorden steeds voer voor een huiselijke discussie wanneer zijn tweede zoontje ook een liedje voor hem wil. De stemmingen in de songs wisselen van hopeloos verliefd in het aangrijpende “Fool For Waiting” tot vurig in het stomende “Road Regrets” waar hij op zijn eerste Amerikaanse tournee in een ware storm verzeild geraakt, diep ontroerend in “Lay Low” of “Easy” of omarmend en liefdevol in “Peaks and Valleys”, opgedragen aan een bevriend koppel Steven en Sally. 

Het is een passievol getokkeld en in emotionele Glen Hansard stijl gezongen “Basket” dat de reguliere set mag afsluiten en ons laat zien hoe je als artiest echt je fans kunt verwennen.  Praktisch de hele setlist werd op vraag van Dan Mangan zelf gevuld met verzoekjes die hij hierna uit de losse hand speelde. We kregen dus vanzelf een eigen best of afgeleverd, aangevuld met nieuwe nummers en met twintig songs op het conto was het voor elk wat wils. Wanneer Dan tijdens de bisnummers met een affiche van een reuzegrote in te scannen QR code van zijn mailinglist op het podium komt aandraven is iedere fan er dan ook dankbaar als de pinken bij om die in te scannen. Mooi om deze prachtige avond zo te mogen zien afsluiten in dankbaarheid en wederzijds respect. 

Yvo Zels 

Voor meer foto's klik hier of ga naar de Instagram pagina van yvozels.